forum.math.uoa.gr

Η πρώτη ιστορία έχει να κάνει με το ρητό του Buddah: "Η εγκράτεια δεν ταυτίζεται με την αποχή."

Ο Tanzan και ο Ekido (δύο μοναχοί) ταξίδευαν μαζί, μέχρι που συνάντησαν μια νέα, όμορφη κοπέλα να περιμένει δίπλα στην όχθη ενός ποταμού.
"Έλα!" είπε ο Tanzan αμέσως με ευγένεια, απλώνοντας τα χέρια του. Η κοπέλα δέχτηκε, και ο Tanzan την πήρε στην αγκαλιά του και τη μετέφερε στην άλλη όχθη χωρίς εκείνη να βραχεί, όπου την ακούμπησε στο έδαφος. Η κοπέλα τον ευχαρίστησε και συνέχισε το δρόμο της, ενώ οι μοναχοί το δικό τους.
Σε όλο αυτό το διάστημα, ο Ekido ήταν αμίλητος. Απλώς συνόδευε το φίλο του, χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο, παρ'όλο που φαινόταν ότι κάτι τον ενοχλούσε. Στο τέλος, καθώς πλησίαζαν το Ναό όπου θα διανυκτέρευαν, δεν άντεξε και είπε:
"Είμαστε μοναχοί. Δεν είναι σωστό να πλησιάζουμε, πόσο μάλλον να αγγίζουμε, γυναίκες. Ειδικά όταν πρόκειται για νεαρές και όμορφες κοπέλες όπως εκείνη που συναντήσαμε σήμερα. Είναι επικίνδυνο για τον όρκο μας."
Και τότε ο Tanzan απάντησε: "Εγώ άφησα την κοπέλα στην όχθη. Εσύ την κουβαλάς ακόμα?"

Πολύ καλό!
Αν έχεις ανάλογες ιστορίες ή κάποια πηγή,θα μ ενδιέφερε
Παρόμοιες είναι και οι ιστορίες-αποφθέγματα που αναφέρει ο P.Coelho στα κείμενα που δημοσιεύονται στο ταχυδρόμο απ την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"..

ps:Coelho θαυμαστής

Μια φορά, στο κοινό του Δάσκαλου Bankei βρισκόταν και ένας ιερέας που δεν το συμπαθούσε. Πριν ακόμα ο Δάσκαλος ξεκινήσει τη διάλεξη, ο ιερέας φώναξε:
"Δάσκαλε! Για περίμενε λίγο. Όποιος σε σέβεται θα υπακούσει αυτά που λες, χωρίς να τα αμφισβητήσει. Εγώ, όμως, δε σε σέβομαι καθόλου. Πώς θα με κάνεις να σε υπακούσω?"
"Έλα επάνω, στο βάθρο," απάντησε ο Bankei, "και θα σου πω."
Περπατώντας με ψηλά το κεφάλι, ο ιερέας πέρασε ανάμεσα στο κοινό και στάθηκε δίπλα στο Δάσκαλο.
Ο Bankei του χαμογέλασε και του έδειξε ένα κάθισμα. "Κάθησε."
Ο ιερέας κάθησε.
"Ή μάλλον," είπε ο Bankei, δείχνοντας ένα άλλο κάθισμα, "κάθησε εκεί, ώστε να σε βλέπει καλύτερα το κοινό."
Ο ιερέας σηκώθηκε και κάθισε στο άλλο κάθισμα.
Τότε ο Δάσκαλος είπε: "Ωραία. Τώρα πήγαινε πάλι κάτω με το κοινό και άκου αυτά που θα πω."

edit: Sorry, mario, είναι όλες στο μυαλό μου...

Ο Ryokan, ένας Δάσκαλος Zen, ζούσε λιτά σε μια καλύβα στην κορυφή ενός βουνού. Μια νύχτα, λοιπόν, ένας ληστής τον πλησίασε καθώς εκείνος ξάπλωνε στη γη μπροστά στο σπίτι του.
"Μπες στην καλύβα μου," είπε ο Ryokan στο ληστή, "και πάρε ό,τι θέλεις."
Έκπληκτος ο ληστής πέρασε την ανοικτή πόρτα της καλύβας, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι δεν υπήρχε τίποτε άξιο κλοπής μέσα. Βγαίνοντας, είδε - ακόμα πιο έκπληκτος - το Ryokan να στέκεται γυμνός, κρατώντας τα ρούχα του στο χέρι.
"Έκανες τόσο δρόμο για να έρθεις," είπε, "και δεν είναι σωστό να γυρίσεις με άδεια χέρια."
Αφού ο ληστής πήρε τα ρούχα και έφυγε, ο γυμνός Δάσκαλος ξάπλωσε πάλι στο έδαφος και κοίταξε το φεγγάρι, μονολογώντας:
"Τι κρίμα! Μακάρι να μπορούσα να του δώσω αυτό το όμορφο φεγγάρι..."

Ένας μοναχός έστειλε μια ερωτική επιστολή στη Eshun, μια μοναχή. (Σημειώνω ότι οι μοναχές είχαν/έχουν ξυρισμένο κεφάλι - όπως οι άνδρες - και πολλές φορές συζούσαν με τους μοναχούς.) Η επιστολή περιέγραφε τα ερωτικά αισθήματα του μοναχού αυτού και πρότεινε να συναντηθούν κρυφά.
Την άλλη μέρα, όταν οι μοναχοί μαζεύτηκαν για την πρωινή διάλεξη του Δασκάλου, η Eshun σηκώθηκε και, απευθυνόμενη στον ερωτευμένο μοναχό, είπε:
"Αν πράγματι εννοούσες όσα είπες για τα αισθήματα που τρέφεις για μένα, αγκάλιασέ με εδώ και τώρα, όχι κρυφά."

Ο Hyakujo (μπορεί να ήταν και ο Sozan, δε θυμάμαι), ένας Κινέζος Δάσκαλος, συνήθιζε να δουλεύει μαζί με τους μαθητές του στα χωράφια, παρ'όλο που ήταν 80 χρονών. Κλάδευαν μαζί τους κήπους, καθάριζαν το έδαφος, μάζευαν τους καρπούς των δένδρων, κτλ.
Οι μαθητές του λυπούνταν τον ηλικιωμένο Δάσκαλο και, εφόσον ήξερα ότι δε θα άκουγε τις συμβουλές τους, έκρυψαν τα εργαλεία του.
Την άλλη μέρα ο Δάσκαλος δεν έδειξε να ενοχλείται από το γεγονός αυτό. Απλώς δεν έφαγε. Την επόμενη πάλι δεν έφαγε. Τη μεθεπόμενη το ίδιο.
"Μάλλον είναι θυμωμένος μαζί μας," συμφώνησαν οι μαθητές του, "οπότε καλύτερα να ξαναβάλουμε τα εργαλεία στη θέση τους."
Την επόμενη μέρα, ο Δάσκαλος δούλεψε μαζί τους στο χωράφι, και το βράδυ έφαγε μαζί τους κανονικά. Το μοναδικό του σχόλιο ήταν:
"Αν δε δουλέψεις, δεν είναι σωστό να φας την τροφή που μάζεψαν άλλοι."

Οι Σαμουράι έτρωγαν ρύζι. Όμως οι Σαμουράι δεν καλλιεργούσαν ρύζι. Οι Σαμουράι έτρωγαν κρέας. Όμως οι Σαμουράι δεν έβοσκαν πρόβατα. Οι Σαμουράι ήταν φτωχοί. Όμως οι Σαμουράι υπηρετούσαν τους πλούσιους. Οι Σαμουράι έγραφαν ποιήματα. Οι Σαμουράι δεν υπάρχουν πια. Οι πλούσιοι υπάρχουν. Οι Σαμουράι νόμισαν ότι είχε νόημα ο έντιμος θάνατός τους, ενώ μάλλον δεν είχε νόημα η έντιμη ζωή τους.

Εγώ πάλι αυτές τις ιστορίες τις βρίσκω άκρως ενδιαφέρουσες. Οπότε noxteryn αν ξέρεις κι άλλες, γράψτες εδώ. Αν δεν ξέρεις, τότε βρες μερικές και γράψτες εδώ.

Ποιός είπε ότι δεν είναι ενδιαφέρουσες?Παρεξηγήθηκε το κείμενο που έγραψα για τους Σαμουράι μάλλον...
Νομίζω ότι τα όσα γράφω είναι υπέρ τους και όχι εναντίον τους

Η παρακάτω ιστορία "σηκώνει" ανάλυση, γιατί δεν είμαι σίγουρος για το νόημά της...

Μια φορά γινόταν ένας έρανος, για να χτιστεί ένας χώρος συναγωγής, όπου ο Δάσκαλος Seietsu θα παρέδιδε μαθήματα.
Ένας έμπορος προσέφερε 500 ryo (πάρα πολλά φράγκα) στο Δάσκαλο.
"Δέχομαι να τα πάρω," είπε ουδέτερα ο Δάσκαλος, τα πήρε και έκανε μεταβολή για να φύγει.
Ο έμπορος προσεβλήθη από την παθητικότητα του Δασκάλου, και το σταμάτησε.
"Το πουγγί περιέχει 500 ryo," είπε με νόημα ο έμπορος.
"Το άκουσα και την πρώτη φορά που το είπες," απάντησε ο Δάσκαλος.
"Μπορεί να είμαι πλούσιος, αλλά 500 ryo δεν παύουν να είναι πολλά χρήματα," διαμαρτυρήθηκε ο έμπορος.
"Θέλεις να σε ευχαριστήσω?" ρώτησε ο Δάσκαλος.
"Αυτό είναι το καθήκον σου," είπε ο έμπορος.
"Γιατί?", αποκρίθηκε ο Δάσκαλος, "Αυτός που δίνει πρέπει να είναι ευγνώμων."

Φαντάζομαι πως θέλει να πει ότι, οταν κάνουμε μια καλή πράξη, την κάνουμε εγωιστικά, επειδή θέλουμε να νιώσουμε ωραία βλέποντας το αντίκτυπο της πράξης μας. Συνεπώς, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες προς το βοηθούμενο, γιατί μας επιτρέπει να νιώσουμε όμορφα.

Αλλά δε νομίζω ότι είναι σωστό αυτό που λέω...

Mια κοπέλα καλλωπιζόταν κοντά στην όχθη της λίμνης κοιτώντας τον εαυτό της σε ένα μικρό καθρεφτάκι. Ένα βατράχι πετάχτηκε και της έπεσε ο καθρέφτης από το χέρι.

Υπήρχε κάποτε ένας μαχητής ο οποίος μπορούσε να νικήσει οποιονδήποτε αρκεί να έκανε την πρώτη κίνηση ο αντίπαλός του. Έτσι προσέβαλλε τους γύρω του μέχρι που εκείνοι επιτίθονταν και τους νικούσε οπότε καυχιόταν πως δεν υπήρχε μαχητής που να μπορεί να τον κερδίσει. Έχοντας ακούσει για τη φήμη ενός μεγάλου και γέροντα δασκάλου τον προκάλεσε σε μονομαχία.

Επί δύο ώρες τον προσέλαβε με τον πιο αισχρό τρόπο κι ο Δάσκαλος καθόταν και τον κοιτούσε, όρθιος και ήρεμος.

"Μα πώς είναι δυνατόν να ανέχεσαι τόσες προσβολές;"

"Εάν ένα δώρο δεν το δεχτείς, σε ποιον ανήκει;" του απάντησε ο Δάσκαλος.

Ο Δάσκαλος σαμουράι στο μαθητή του:

"Ένας μαχητής πρέπει να είναι σαν το βράχο. Το βράχο δεν είναι ανάγκη να τον χτυπήσεις με το σπαθί σου για να ξέρεις ότι η λεπίδα σου θα σπάσει."

Φήμες κυκλοφόρησαν στην επαρχία πως ένας σοφός Δάσκαλος ζούσε στην κορυφή του βουνού. Ένας άνθρωπος από το χωριό αποφάσισε να κάνει ένα δύσκολο και μακρύ ταξίδι να τον συναντήσει. Όταν έφτασε στο σπίτι είδε ένα γέροντα υπηρέτη που τον προυπάντησε. "Θα ήθελα να δω το σοφό Δάσκαλο που μένει σε αυτό το σπίτι", του είπε. Ο υπηρέτης χαμογέλασε και τον οδήγησε μέσα στο σπίτι. Όπως περπατούσαν ο άνθρωπος κοιτούσε ελπιδοφόρα τριγύρω να εντοπίσει αυτόν που αναζητούσε. Αλλά πριν το καταλάβει ο υπηρέτης τον είχε οδηγήσει έξω από το σπίτι από την πίσω πόρτα.
"Μα", είπε, "ήρθα να συναντήσω το Δάσκαλο!".

"Ήδη τον συνάντησες" του απάντησε. "Οποιονδήποτε και να συναντήσεις στη ζωή σου, ακόμα και αν μοιάζει απλοϊκός και ασήμαντος... κοίτα τον καθέναν από αυτούς σαν το σοφό Δάσκαλο. Αν το κάνεις αυτό, τότε όποιο πρόβλημα ήρθες εδωπέρα για να λύσεις, θα λυθεί."

Αυτή η ιστορία αφορά έναν γέροντα αγρότη. Μια μέρα το αλόγο του την κοπάνησε. Μόλις άκουσαν τα νέα, οι γείτονες ήρθαν να τον επισκεφτούν. "Τι κακοτυχία" του είπαν με κατανόηση. "Μπορεί" απάντησε ο αγρότης. Το επόμενο πρωί το άλογο επέστρεψε φέρνοντας μαζί και άλλα τρία άγρια άλογα. "Τι υπέροχο!"αναφώνησαν οι γείτονες. "Μπορεί", είπε ο αγρότης. Την επόμενη μέρα, ο γιος του προσπάθησε να ιππεύσει ένα από τα καινούρια άλογα και έσπασε το πόδι του. Οι γείτονες πάλι ήρθαν να εκφράσουν τη κατανόηση τους για την κακοτυχία. "Μπορεί" είπε ο αγρότης. Την επόμενη μέρα, αξιωματικοί του αυτοκράτορα ήρθαν να στρατολογήσουν νέους άνδρες. Βλέποντας το σπασμένο πόδι του γιου του, τον προσπέρασαν. Οι γείτονες τον συνεχάρησαν για το πώς εξελίχτηκαν τελικά τα πράγματα. "Μπορεί" είπε ο αγρότης.